بسم الله الرحمن الرحیم

ابی عمیر، با واسطه ای از امام صادق علیه السلام نقل می کند و می گوید:

از آن حضرت پرسیدم: چرا امیرمؤمنان علیه السلام در آغاز کار، با مخالفان خود کارزار و جنگ نکرده است؟

فرمود:

به جهت آیه ای که در کتاب خدای عزوجل آمده که اگر مؤمنان و کفار (در مکه) از یکدیگر جدا می شدند، کافران را عذابی دردناک می چشاندیم وی می گوید:

عرض کردم: مقصود از «تزاویلهم» چیست؟ فرمود:

مقصود نطفه های مؤمنانی است که در صلب های کافران به ودیعه نهاده شده اند. [حضرت] قائم نیز تا زمانی که ودیعه های خدای عزوجل آشکار نگشته، ظهور نخواهد کرد. بنابراین، هنگامی که مؤمنان از صلب های کافران، آشکار شدند، او نیز ظهور می کند و بر دشمنان خدای عزوجل غلبه می یابد و آنان را به هلاکت می رساند.»

شیخ صدوق ، در کتاب علل الشرایع این روایت را به سندی دیگر از ابراهیم کرخی، از امام صادق علیه السلام نقل کرده است.

تا ظهور، ج1 ، ص18 به نقل از بحارالانوار، ج52، ص97، ح19